Zmartwychwstanie Mandelsztama - Jacek Kaczmarski

Po Archipelagu krąży dziwna fama

Że mają wydawać Ośkę Mandelsztama

Dziwi się bezmiernie urzędnik nalany:

Jakże go wydawać?

On dawno wydany!

Tłumaczy sekretarz nowy ciężar słowa:

Dziś «wydawać» znaczy tyle, co «drukować»

Powstał mały zamęt w pamięci strażników:

Którego Mandelsztama?

Mamy ich bez liku!

Jeden szyje worki, drugi miesza beton

Trzeci drzewo rąbie — każdy jest poetą

W oczach urzędników rośnie płomień grozy

Bo w szwach od poetów pękają obozy

Przeglądają druki, wyroki — nic nie ma

Każda kartoteka zmienia się w poemat

A w tym poemacie — ludzi jak drzew w tajdze

Choćbyś sczezł, to tego jednego — nie znajdziesz!

Stary zek wspomina, że on dawno umarł

Lecz po latach zekom miesza się w rozumach

Bo, jak to być może, że ziemia go kryje

Gdy w gazetach piszą, że Mandelsztam żyje?!

Skądże mają widzieć w syberyjskich borach

Że to «życie» to tylko taka — metafora

Patrzy z góry Osip na te wyspy krwawe

I gorzko smakuje swą spóźnioną sławę

Bo, jak to być może, że ziemia go kryje

Gdy w gazetach piszą, że Mandelsztam żyje?!

Skądże mają widzieć w syberyjskich borach

Że to «życie» to tylko taka — metafora