Widzenie - Jacek Kaczmarski

Widzę normalny kraj —

Brzozy, cerkiew, rzeka

Nad rzeką olchowy gaj

Dar Boga dla człowieka

Wiatrem wędruje dzwon

Zrodzony w gliny grudzie

I oto ze wszystkich stron

Idą normalni ludzie

Mówią to, co mówili

Nikt ich za to nie gani

Myślą to, co myśleli

Nikt nie myśli za nich

I widzę jedno z miast

W jego mrówczej strukturze

W otwartym oknie blask

I drzwi otwarte w murze

Za drzwiami pokój, stół

Na ścianach starzy mistrzowie

Za stołem — jakbym czuł -

Siedzi normalny człowiek

I mówi to, co mówił

Wcale nie boi się tego

I myśli to, co myślał

I nie ma w tym nic złego

I widzę drogę w kres

Za koło horyzontu

Nie dziwiąc się, że tak jest

Jak powinno być od początku

Więc chwyta mnie jeden — z Nich

I w oczy drwiąco patrzy:

— Obudź się no, te — psych!

I daje mi zastrzyk

Potem, normalna rzecz

Do łóżka mnie przywiąże

Chciałbym znów zasnąć, lecz

Za snem — już nie nadążę