Ballada O Bieli - Jacek Kaczmarski

Są narody, które znają

W dziejach swoich każdy kamyk

Tak że mało o to dbają -

A my mamy — Białe Plamy

Plam tych biel — historię naszą

Skupia w sobie, niby w lustrze:

Wizje czasów, które straszą, a

Wizje — których się nie ustrzec

Po Syberii Białej Plamie

Idzie tłum zesłańców pieszo

I zapada w tłumną pamięć

Typ w papasze i z pepeszą

W Białej Plamie słusznych jatek

Biało nowa gwiazda świeci

Nad rozpaczą białą matek

Którym odebrano dzieci

W białym dole białym wapnem

Białe czaszki przysypali

Biało podpisane pakty

Biało się Warszawa pali

W bieli plam, jak w światła bieli

Tamten świat się nam ukazał

Nic dziwnego, że się wzięli

Żeby plamy te wymazać

Wszystkie barwy krzywd w narodzie

Żyją w świetle Białych Plam

Cóż posłuży ku przestrodze

Kiedy je wymażą nam?

Wieczna przyjaźń, wieczna zgoda

Wieczne zadośćuczynienie

Wieczna wdzięczność dla «naroda»

Który przyznał nam cierpienie

Tak się nam dziejowy dramat

Kończy scenką dopisaną

Miast pointą, co nam znana —

Wymazaną białą plamą