Uzaqlardan Məktub - Orxan Zeynallı

Əziz atam və anam, sağ olun ki, böyütdünüz məni

Mən ola bilərdim indi küçədə dilənənlərdən biri

Döşəməsi soyuq mərmərdən yığılan kobud şəhərdə

Deyiləm sevinənlərdən ki, növbəti gün oyanıb diri

Mənim uşaqlığım keçdi də müharibə illərində

Həyətdə oynayanda valideynlər çörək növbələrində

Susuz günlər çevrilirdi su daşıma əyləncəsinə

Ala biləcəyim hər dərdə göstərdiniz hamıdan öncə sinə

Əziz atam və anam, siz bəzən dalaşırdınız

Gözümü yumub, qorxub istəyirdim evdən qaçmaq

Siz mənə bilmədən bəlkə də göstərdiniz həyatın üzün

Mən hələ də bilmirəm nədir spirtli içkinin qapağını açmaq

«Böyüyüb soyuq biri olacam» — deyib bərk qucaqlamaq

Uşaqlığa qayıtmaq bir neçə dəqiqəlik heç olmasa

Həyatda qırdığın qəlbləri geri qaytarmaq ki, sonra

Başdaşını qucaqlayıb «Bağışla» demək gec olmasın

Əziz atam və anam, sizə deyiləcək sözüm çox

Mənim uşaqlıqda az olub oyuncağım, amma gözüm tox

Çətin vəziyyətlərdə düzgün addım atmağı öyrətdiniz

Mənə görə təvəllüd göstərmir insanın böyüklüyünü

İçimə qapandım illərlə, azaldı səsim, küyüm

Alışıb yansam, bu torpağa istəmərəm tökülsün külüm

Məni isidərsən, gülüm, mahnılar olmayanda

Bu şəhər yaman boş görünür insanlıq olmayandan

Əziz atam və anam, siz günahkar deyilsiniz

Bir dənə çirkli yağışa görə buludlar ola bilməz cavabdeh

Bir qurtum su istəyəndə bir okean verirsiniz

Dilənçi yaxşı görər sevgi hərdən isitməz, əzab verir

Həqiqət qorumaqdırsa ailəni, vətəni, evi

Gənclik vəfasız quş kimi əylənib, tükənib gedir

Qalır təkcə insanlıq qışda sadiq sərçətək

O heç vaxt uçmayacaq, gəl bir ömürlük mərc edək