Tot slot - De Kift

Ik begreep dat je niet m’n moeder was

Maar m’n dochter, nu houd ik je stevig vast

En over je hoofd heen kijk ik ver

Uit het raam naar daar waar ik jaren her

Als snotneus rondhing, met om me heen

Het gajes — en toch was ik altijd alleen

Waar ik heimelijk rookte in de wind

Je enige zoon, je geliefde kind

Ik hoef je alleen maar steviger vast

Te houden, ik moet je niet loslaten straks

In dromenland, bij regen en mist

De enige die van mijn onschuld wist

En wanneer je moest huilen in de nacht

Heb ik in gedachten m’n handen zacht

Op je schouders gelegd en tot slot erkend

Dat je niet m’n moeder, maar m’n dochter bent

En later, veel later komt er een tijd

Dat je niet in zwart-wit, maar in kleur met mij —

Niet op foto’s, maar in de werkelijkheid —

Precies zo omstrengeld zult staan, waarbij

Je rimpels verdwijnen en je weer kind

Zult worden, een kind in de wind

Met een wapperend lint van rood satijn

Als jij niet meer bent, als ik dood zal zijn