Borj - Reza Yazdani

دارن یه بُرجی میسازن با ده هزار تا پنجره

میگن که قدِ برجشون از آسمون بُلنتره

برای ساختنش هزار هزار درختُ سر زدن

پرندههای بیدرخت از این حوالی پَرزدن

میگن که این برجِ بلند باعثِ افتخار ماس

حیف که کسی نمیدونه خونهی افتخار کجاس

باعثِ افتخار تویی دخترِ توی کارخونه

که چرخِ زندهموندنُ دستای تو میچرخونه

باعثِ افتخار تویی سپورِ پیرِ ژندهپوش

نه این ستونِ سنگیِ لالِ بدونِ چشمُ گوش

ستونِ آسمون خراش!

سایهتُ ننداز رو سَرَم

تو شبِ بی ستاره هم ، من از تو آفتابیتَرَم

یه روز میاد که آدما تو رُ به هم نشون بِدَن

به ارتفاعت لقبِ «پایهی آسمون"بِدَن

اما خودت خوب میدونی پایه نداره آسمون

اون که زمینی نمیشه با حرفِ پوچِ اینُ اون

پَس مثِ طبل صدا نکن!

نگو بُلنترین منم!

من واسه رسوا کردنت حرف از درختا میزنم!

درختای مُرده هنوز ، خوابِ پرنده میبینن

پرندههای بی درخت رو سیمای برق میشینن

به قدُ قامتت نناز!

آهای!

بلندِ بیخبر!

درختا باز قد میکشن ، حتا تو سایهی تبر

ستونِ آسمون خراش!

سایهتُ ننداز رو سَرَم

تو شبِ بی ستاره هم ، من از تو آفتابیتَرَم