Pianista I Ja - Grzegorz Turnau

Słodka Bazylia — tak się nazywa bar

Zamknięty, bo minęła już dwunasta

Tak ciepło tu.

Wychodzić trochę żal

Ostatnie szklanki chowa barman

Dopijam piwo, sięgam już po płaszcz

W kieszeni mam monetę dla pianisty

Nad klawiaturą widzę smutną twarz

Na piramidzie nut — szklankę whisky

On mówi: — Proszę, powiedz jak to jest

Dlaczego wszystko trzeba chować na tym świecie?

Ja tu co noc na dwa, na trzy, na sześć

A to jest przecież całe moje życie

Dziś rano zostawiła mnie dziewczyna

Bo jednej rzeczy ukryć nie umiałem:

Że w chwili kiedy siadam do pianina

Zapominam, że mam duszę i mam ciało

Przerwał i spojrzał gdzieś w mrok pustej sali

A ja monetę obracałem w palcach…

— Przepraszam, powiedziałem, pan zapali?

I czy pan mógłby zagrać jeszcze tego walca…

Patrzyliśmy na siebie dobrą chwilę

Barman ponuro patrzył na zegarek

Więc wyszperałem parę groszy na napiwek

I ruszyłem w stronę drzwi, przez pustą salę

Idąc myślałem, stary, widzisz, tak to jest

To co mówiłeś jest mi jakby skądś znajome

To piwo i ty… i na ulicy deszcz…

I każdy z parasolem w swoją stronę…

Na pewno wkrótce znajdzie się dziewczyna

Co myśli, czuje, kocha i potrafi…

Więc zanim znowu siądziesz jutro do pianina

Wyrzuć tych kilka niepotrzebnych fotografii