Rüzgar - Ege Çubukçu

Esmiyor eskisi gibi rüzgâr

Kuraklık ve dur-gun-luk

Çok yorgun hissedip sözlü duvarlar ördüm hayata

Çözülmedi hâlâ

Keyfi bilir anlayacak

Hiç mi keyfi kaçmayacak?

Önce kendine saklayacak

Sonra kendini aklayacak, o

Sonra beni, sonra beni bak gör, o

(…) sonra beni suçlayacak

Hiç suçluluk duymayacak

Dediler bana: «Duy da inanma.»

Yemedim de yanında da yatmam

Gece gece keyfine keyif katmam

Gece gece kendime kazık atmam, oooh

Kaçmak…

Senin olayın zora düşüp kaçmak

Kolayına kaçıp doyasıya aşk yap

Ayağıma bağlayıp ağır taşlar

Okyanusa it bırak

Batıyorum ne zaman sana yaslansam

Sırtımı dostlar sıvazlar

Hevesim de yok artık inan

Sevesim de yok artık yalandan

Hiçbir şey yerinde durmuyor eskisi gibi…

İsterdim eskisi gibi olsun, oooh

Çocuk mu avutuyorsun?

(sen)

Çoğumuz avunuyor (tabii, yersen)

Tozu dumana katıp (beyaz)

Cozutup önünü göremiyor

Çizgiler bulanıyor

Dizginler tutamıyor

Bilsinler utanmıyorum

Ders aldım mı?

Hiç sanmıyorum

Çekerim önüme süngümü

Ve de geçmişime süngeri

Sevdiklerim der «dön geri»

(Ben) ben, aldım yanıma gölgemi

Bir kaç DM attın, sandın oldu bitti iş

Sabrım taştı, keyfim kaçtı, şarjım bitti bil

Modern zamanlarda aşk mı kaldı?

Azaldıkça promil

Uzaklaşır profil (flu)

Konuşmayız aynı dili (dur)

Yaşıyoruz ayrı trip