Morgunn Í Grárri Vindhjálmars Þoku Við Berufjörð - Árstíðir Lífsins

Morgunn í grárri vindhjálmars þoku við Berufjǫrð

Kuldi læðist kringum garða mannanna sem sjást varla á jǫtna vegum;

steingerð lík jǫtnanna

Ávallt berja brims gamngr á strǫndinni ok sundvǫrpir brimi yfir svarta sanda

grunn

Einungis litlir bjarka myrkviðar hringir veita mǫnnum skjól

Annars rísa hallvallar hráleiki ok dǫkkgrænt jarðar hár

Vindrinn fleygir sverð-Njarðar randa blikum sínum inn í fjǫrðinn ok kǫld

vindhǫgg umkringja þorp

Þat gránar, þat gránar

Djúpa, langa skerja foldin vaknar meira ok meira til lífs ok sólin skín í

gegnum líflaus grá skýin

Skýin gráta til jarðar

Rigningin hamrar ok litar daginn gráan í lǫngum, endalaust lǫngum heimi hins

sama

Fyrsta augnablik nýs vetrtals

Kaldir, grábrúnir jǫtnar leggja ilkvisti sína í djúpið af Ymis blóði

Á fótum þeirra finnst eik, nýtt barr

Þat er ekki langt síðan hranna brjótr fylgdi bǫlgum sína leið til veraldar

ískǫldi ok brennisteinshita

Erfiðlega dvelja þar mennirnir enn

Vítt ok breitt finnast fyrstu ísa brots blómin milli hnignunar Marnars barna

Andstæður milli vors ok kaldra orms felli

Ek vakna ok frostna í ofbirtu

Mána systir svo skýr, blekkir ekki burtu kaldan vormorgun, vormorguninn þegar

nýtt líf reis frá móðurinni