Tuirse Mo Chroi - Altan

Tuirse mo chroí ar a phósadh

'S ar bhuachaillí óige an tsaiol

Nár bhfearr daoife cailín deas leofa

Na bean a mbeadh puntaí léi

Oíche mhór fhada bheith dúcaí

Nár dheas a bheith ag súgradh léi

B’faras a chaillteach bhíos srannfaí

Is ag tarraingt an phlaincéad léi

Nuair a théim go tí faire ná tórraimh

'Sé d’fiafras an óig bhean díom

'Chormaic a bhfuil tú do phósadh

Nó nach n’aithníonn tú an óig fhear groí

'Sé duirt se 'gus deirim féin leofa

Go minic go mór faraor

'S an mhéid acu 'tá gan pósadh

Gur acu 'tá spóirt a' tsaiol

Ó rachaidh mé scilleadh 's a chaitheadh

Go Baile na hiarr fhad siar

'S bhéarfaidh mé 'n ruaig sin go hÁrainn

'S ar and ainnir chráidh mo chroí

Dár a leoga mar rinneadh mo phósadh

Ní mó ná gur cealgadh mo chroí

'S rachaidh mé arís na Róimhe

Go bhfaigh mé cead pósta arís

I’m tired to my heart of marriage

And of the young men of this world

They’d be better off with a nice girl

Than a woman who had money

To stay awake the whole long night

Wouldn’t it be fine to be sporting with her

Instead of the old woman who snores

And pulls the blanket to her

When I go to a wake-house or funeral

All the young women ask me

Cormac, are you getting married

Or do you see that youth is wearing away?

I said to them and I still say

That I do indeed see it, alas

And those who aren’t married

Have all the fun in life

I will go complaining and chattering

To far in the west

I’ll take a trip to Aron

To the young woman who has tormented my heart

By the book, if my marriage has been made

It’s not that my heart has been bound

And I’ll go off to Rome

To get permission to marry again