Sprawiedliwość - Verba

Wielu myśli, że czas ich nie dogoni

Ślepo wierzą, że uchronią się

A jednak w końcu sprawiedliwość ich dopada

Patrzysz wtedy na nich i uśmiechasz się

Pokój ciemny rozjaśniony tylko oknem

Co ponurą aurę tworzy nawet gdy jest słońce

W sumie czysto ma w pokoju, brudu ma już dosyć

Za ścianą słyszy podniesione głosy

Tak było zawsze odkąd pamięta

Ojciec pijany krzyczy, na co dzień nie od święta

Krzyczy na całą klatkę, krzyczy na matkę

A kurator nic nie robi — normalne

Kiedyś walnie tak, że ją zabije po prostu

A gdy wytrzeźwieje pójdzie rzucić się z mostu

Czasem krzyczał, że popełni samobójstwo

Za to wszystko co robisz?

— śmiało zrób to

Pozostało siedzieć w tym pokoju jak w schronie

Życie — delikatnie mówiąc — masz rozpier…

«wyrwę się stąd i jeszcze mu pokażę

A sprawiedliwy los wymierzy mu karę»

Wielu myśli, że czas ich nie dogoni

Ślepo wierzą, że uchronią się

A jednak w końcu sprawiedliwość ich dopada

Patrzysz wtedy na nich i uśmiechasz się

Za oknem mija jesień za jesienią

Z drzewa liście lecą, chłodne wichry wieją

Ten pokój pusty, w pośpiechu opuszczony

Otwarte chipsy z terminem ukończonym

Widok czarno-biały choć w kolorze niby

Matka już nie żyje, wróżby się spełniły

Ponoć upadła, a świadków nie było

Sąsiedzi domyślają się kto skrócił jej żywot

Ty za granicą nawet już nie wspominasz

Z opowiadań o rodzinie zawsze się wymigasz

W gazecie piszą dziś o jakimś pijaczku

Co nie dawno się powiesił na pasku

Życie weryfikuje to jest sprawiedliwość

Siadła mu psychika gdy zdrowie się skończyło

Jak krzyczał to z bólu bo nawet już nie chodził

Czas go konkretnie poskładał za to co zrobił

Wielu myśli, że czas ich nie dogoni

Ślepo wierzą, że uchronią się

A jednak w końcu sprawiedliwość ich dopada

Patrzysz wtedy na nich i uśmiechasz się