Bir Ayda Unutursun - Sehabe, Aydilge

Emin ol bencillerin hep içi rahattır

Sen öyle değildin hep içine attın

Kendime böyle dedim;

sustum ve söylemedim

Bazen üzülmek kalbin için haktır

Ve tatlım yürüdüğümüz her yol bataklık

Kalbimde ölmek istersen her yer yataktır

Gel uyu kendini susarak duyur

Ama böyle yapmaz çatışır ve pusar hep huyun

Geçti o zamanlar

Bazen en güzel çözümdür kalbi tuza banmak

Ve bir gün gidersem bu hay’beden olmaz

Benimki savaşmadan hep kaybeden olmak

Sen beni bir ayda unutursun

Kendini gitmiş bulursun

Sen beni bir ayda unutursun

Ben seni bütün gezegenlerde ararım

Sen beni bir ayda unutursun

Kendini gitmiş bulursun

Sen beni bir ayda unutursun

Ben seni bütün gezegenlerde ararım

Sen beni bir ayda unutursun

Kendini gitmiş bulursun

Sen beni bir ayda unutursun

Ben seni bütün gezegenlerde ararım

Denize düştüğümde sarıldığım yılandın

Seni unutmak mı?

(hah)

Epey yıl aldı

Hayret ettim

Hayret ettiğime hayret ettim

Senin gibi yalancı için ayna nettir

Bakış açına göre hep değişiklik iyidir

Seni tek başına tanıdım ama çift kişilikliydin

Burcunun lanetini taşıyan densiz

Bu bir masal değil;

ama kahramanı sensin

Bir gün yalnız kalacak dudağının kenarı

Başı dik yürüyecek tutarken ahım

Sorun: «Üzülmek de konuya dahil» demendi

Benim salaklığım çöllerine «Sahil» dememdir

Ben bir avuç buluttum gökyüzüm sendin

Belki güneş açsaydın gök gülümserdi

Güneşler söndü bak kaldı bu rakamlar

Beni yalnızlar anlar seni yalnız bırakanlar

Sen beni bir ayda unutursun

Kendini gitmiş bulursun

Sen beni bir ayda unutursun

Ben seni bütün gezegenlerde ararım

Sen beni bir ayda unutursun

Kendini gitmiş bulursun

Sen beni bir ayda unutursun

Ben seni bütün gezegenlerde ararım

Sen beni bir ayda unutursun

Kendini gitmiş bulursun

Sen beni bir ayda unutursun

Ben seni bütün gezegenlerde ararım

Sen beni bir ayda unutursun

Kendini gitmiş bulursun

Sen beni bir ayda unutursun

Ben seni bütün gezegenlerde ararım