Kadınlarımız - Ruhi Su

Ayýn altýnda kaðnýlar gidiyordu

Kaðnýlar gidiyordu Akþehir üstünden Afyon’a doðru

Toprak öyle bitip tükenmez

Daðlar öyle uzakta

Sanki gidenler hiçbir zaman

Hiçbir menzile eriþmeyecekti

Kaðnýlar yürüyordu yekpare meþeden tekerlekleriyle

Ve onlar

Ayýn altýnda dönen ilk tekerlekti

Ayýn altýnda öküzler

Baþka ve çok küçük bir dünyadan gelmiþler gibi

Ufacýk, kýsacýktýlar

Ve pýrýltýlar vardý hasta, kýrýk boynuzlarýnda

Ve ayaklarý altýnda akan

Toprak

Toprak

Ve

Topraktý

Gece aydýnlýk ve sýcak

Ve kaðnýlarda tahta yataklarýnda

Koyu mavi humbaralar çýrýlçýplaktý

Ve kadýnlar

Birbirlerinden gizleyerek

Bakýyorlardý ayýn altýnda

Geçmiþ kafilelerden kalan öküz ve tekerlek ölülerine

Ve kadýnlar

Bizim kadýnlarýmýz:

Korkunç ve mübarek elleri

Ince, küçük çeneleri, kocaman gözleriyle

Anamýz, avradýmýz, yarimiz

Ve sanki hiç yaþamamýþ gibi ölen

Ve soframýzdaki yeri öküzümüzden sonra gelen

Ve daðlara kaçýrýp uðrunda hapis yattýðýmýz

Ve ekinde, tütünde, odunda ve pazardaki

Ve karasabana koþulan

Ve aðýllarda

Ýþýltýsýnda yere saplý býçaklarýn

Oynak, aðýr kalçalarý ve zilleriyle bizim olan

Kadýnlar

Bizim kadýnlarýmýz

Þimdi ayýn altýnda

Kaðnýlarýn ve hartuçlarýn peþinde

Harman yerine kehribar baþaklý sap çeker gibi

Ayný yürek ferahlýðý

Ayný yorgun alýþkanlýk içindeydiler

Ve on beþlik þarapnelin çeliðinde

Ince boyunlu çocuklar oynuyordu

Ve ayýn altýnda kaðnýlar

Yürüyordu Akþehir üstünden Afyon’a doðru

Nazým Hikmet