Een Vriend Zien Huilen - Herman Van Veen

Natuurlijk wordt alom gestreden

En zwijgt voor velen de muziek

De tederheid is overleden

En de illusies zijn doodziek

Natuurlijk laat zich alles kopen

Voor wie er maar het meeste biedt

En worden bloemen stukgelopen

Maar een vriend zien huilen… kan ik niet

Natuurlijk hebben wij verloren

En wacht de dood ons aan het eind

Met onze schouders ver naar voren

Staan wij nog amper overeind

Natuurlijk zijn we vaak bedrogen

En liggen vogels in het riet

Die voor het laatst hebben gevlogen

Maar een vriend zien huilen… kan ik niet

Worden er steden stukgesmeten

Door kinderen van vijftig jaar

Dan wordt het leed weer gauw vergeten

Voor nieuw verdriet of nieuw gevaar

En de stations vol met verdwaalden

Al te ver heen voor elk verdriet

Geen enk’le waarheid die het haalde

Maar een vriend zien huilen… kan ik niet

Natuurlijk spiegels zijn integer

Geen moed genoeg om jood te zijn

Niet elegant genoeg voor neger

Geen licht, alleen maar valse schijn

In eigen kilheid zo gevangen

Dat men voor liefde zich verschuilt

Zo aan het eind van elk verlangen

Maar dan een vriend te zien… die huilt