Şiir - Fatih Kısaparmak

Bahara borçlu gününü cerrahpaşa

Hastanesine uğurladıalr

Yürüdü topal rüzgar gündüzlerin

Üstüne kanatları kırıldı ak bulutlu sabahın

Dilinde türkülerle ve dirençle geceye karşı

Yürüdü yalın ayak ben bahar demiştim sana

Sen son bahar oldun gençliğimin

Eğri çarkın eğrileri çoktu

Oysa eğrinin yanında doğruya yer yoktu

Rüzgarın önünü kestiler bugün

Halaya zincir vurdular sersefil zamanın

Kırık dökük kızıydın tohumların özlem yüklü

Bulutundasın şimdi ağlasan toprak çatlar utancından Sabahın alacası tükenir sırıl sıklam uyanır yürüdüğümüz yollar Bilmeyiz saatler kaça kurulur yarınlara sancılanır şafakalr İçimdeki yangın korkutur seni edirne kapıda bir grup vakti İçimde yem yeşil bir dal kırılır otuz bahar sonrada olsa Adı sensizlikde olsa yılların bir ambulans sireninde Ve sedyesinde çaresizliğin hatırlarım seni Yaşamak türküsü erken bitince Ömür son limana demirleyince Anlatacak çok şey kalır doğmamış bebeklerin

İşte böyle zeynep kim bilir kaç sabah bekledi

Benim seni beklediğim kadar bir çocuğun ölümü

Kadar hazin bir seyyah taksimi kadar yaralı

Ve öylesine açki her taze mezar

Kalem olsa dünyadaki bütün ağaçlar

Ve bütün denizler mürekkep olsa

Senin şiirini yazamam yinede

Rüzgarın önünü kestiler bu gün

Halaya zincir vurdular

Görecek göz olmayınca Işığın ne anlamı var.