Ætli það sé óhollt að láta sig dreyma - Kælan Mikla

Svífa svartir svanir

Sínum vængjum á

Yfir háar hæðir

Og hæðast að mér

-þeir spurðu mig, mín kæra

Hvurslags vængi ég bæri

Á berum herðum mér

Þeir sögðu mér að fljúga

Vífa svartir svanir

Sínum vængjum á

Yfir háar hæðir

Og hæðast að mér

-þeir spurðu mig, mín kæra

Hvurslags vængi ég bæri

Á berum herðum mér

Herðum mér

Þeir sögðu mér að fljúga

Svo ég flaug og sá þá aldrei aftur

En ég heyrði þeirra hæðnis hlátur

Bergmála í björgunum

Sem voru það síðasta sem ég sá

Síðasta sem ég sá

Þú þarft ekki spítt eða kókaín, elskan mín

Reyktu mig, sleiktu mig, mölvaðu og snortaðu

Settu í skeið og bræddu mig og sprautaðu mér í þig og finndu hvað ég tek mikið

pláss

Finndu fyrir sprengingunni inní þér, ástin mín, hvernig þú stækkar og líkaminn

þolir ekki meir

Svo þú springur og jörðin er hringur, sem þú vefur þig utan um

Og lekur milli steinanna, fyrir aftan bar 11

Og þú faðmar alla jörðina og þú finnur loksins fyrir þessari hamingju

Þetta er það sem ég kalla gleði

En ég ber þennan dóm, og ég lækka minn róm

Og ég man fyrst þegar ég fæddist

Ég er frumburður og einkabarn nýs hugmyndaheims

Eins og kommúnismi er ég falleg hugsun en ég verð aldrei að raunveruleika

Í almyrkvuðum hellum

Ég ríkjum ræð og drottna

Ég sé mig sjálfa rotna og

Í eigin svita og táraflóði sit ég bara og blotna

Ég nærist á þeim lífverum

Sem sína mér ekki lotningu

Hver elskar ekki sína eigin drottningu?

Hver elskar ekki sína eigin drottningu?

Sína eigin drottningu

Í dauða djúpum

Dreka drunum

Drýp ég dögg

Í sárum mínum

Og syndaflóði

Flýt ég um

Blóði borin

Brýt ég bein mín

Bráðum kemur sólin

Ég veit að raunveruleikinn er þarna einhversstaðar

En ég kemst ekki nær og ég er búin að reyna

Ætli það sé óhollt að láta sig dreyma?

Í dauða djúpum

Dreka drunum

Drýp ég dögg

Í sárum mínum

Og syndaflóði

Flýt ég um

Blóði borin

Brýt ég bein mín

Bráðum kemur sólin

Bráðum kemur sólin

Sólin

Bráðum kemur sólin

Sólin